Κοιτάζω τις γραμμές στο χαρτί. Με κοιτάζουν κι αυτές. Τεντώνονται. Ισιώνουν. Σαν δοκοί ισορροπίας ανάμεσα σε όλα όσα θέλησα να πω και σε όλα όσα δεν είπα. Σαν υδρορροές που κουράστηκαν να μουλιάζουν από λέξεις δακρύων. Σαν διστακτικές προεκτάσεις στο άπειρο, που όμως στο βλέμμα μου δεν έπαψαν να δίνουν παράταση ζωής.

Λευκό πανί για φόντο εν είδει αθώωσης κι εξαγνισμού όσων κάποτε θα πω.

Λευκό πανί για φόντο εν όψει συναισθηματικής αφαίμαξης όσων κάποτε παρέλειψα να πω. Το κόκκινο του λάθους ανέκαθεν πότιζε το χρώμα της ελευθερίας.

Μια άνω τέλεια αιθεροβάμων·

Ένα κόμμα σκοινί σωτηρίας,

Από ποιά απουσία νόηματος με ασφάλεια να πιαστώ;

Ευτυχώς, δε χάθηκαν όλες οι σιωπές μέσα στις λέξεις, κάποιες βρήκαν τον εαυτό τους.