«Περίπου την εποχή όπου έφτασε το υπαρξιακό ανησυχητικό ορόσημο των τριάντα ετών, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι έγραψε μια επιστολή στον ηγεμόνα του Μιλάνου, παραθέτοντας τους λόγους για τους οποίους όφειλε να τον προσλάβει.

Στη Φλωρεντία είχε γνωρίσει σχετική επιτυχία ως ζωγράφος, αλλά δυσκολευόταν να ολοκληρώσει τις παραγγελίες του και τώρα αναζητούσε νέους ορίζοντες. Στις πρώτες δέκα παραγράφους της επιστολής διαφημίζει τις δεξιότητές του στη μηχανική, όπως την ικανότητά του να σχεδιάζει γέφυρες, κανάλια, κανόνια, θωρακισμένα οχήματα και δημόσια κτίρια. Μόνο στο τέλος της ενδέκατης παραγράφου προσθέτει πως είναι και καλλιτέχνης. “Ομοίως, στη ζωγραφική μπορώ να δημιουργήσω οτιδήποτε είναι δυνατόν”, έγραφε.

Και όντως μπορούσε. Τελικά θα δημιουργούσε τους δύο πιο φημισμένους πίνακες όλων των εποχών, τον Μυστικό Δείπνο και τη Μόνα Λίζα. Στο δικό του μυαλό, όμως, ήταν εξίσου επιστήμονας και μηχανικός όσο και ζωγράφος. Με ένα πάθος φιλοπαίγμον αλλά και εμμονικό, μελέτησε με τρόπο ρηξικέλευθο αντικείμενα όπως η ανατομία, τα απολιθώματα, τα πτηνά, η καρδιά, οι πτητικές μηχανές, η οπτική, η βοτανολογία, η γεωλογία, η ροή των υδάτων και τα στρατιωτικά όπλα.

Έτσι, έγινε το αρχέτυπο του Αναγεννησιακού Ανθρώπου, μια έμπνευση για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι τα “απειράριθμα έργα της φύσης”, όπως το έθετε ο ίδιος, διαπλέκονται μεταξύ τους συνιστώντας μια ενότητα χαρακτηριζόμενη από θαυμαστά, καθολικά μοτίβα.

Η ικανότητά του να συνδυάζει την τέχνη και την επιστήμη, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της οποίας αποτελεί ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου, το εμβληματικό σχέδιο ενός άντρα με τέλειες αναλογίες που στέκεται με απλωμένα χέρια και πόδια μέσα σ’ έναν κύκλο και ένα τετράγωνο, τον κατέστησε την δημιουργικότερη ιδιοφυϊα όλων των εποχών.»

Leonardo da Vinci | 15 Απριλίου 1452 – 2 Μαΐου 1519 | Walter Isaacson | Leonardo da Vinci, η βιογραφία μιας μεγαλοφυίας | μτφρ.: Χρήστος Μπαρουξής | εκδόσεις Ψυχογιός |