Μητέρα,

μην ανησυχείς,

όλα είναι όπως τ’ άφησες…

λίγο σκονισμένα,

μα τακτοποιημένα σε μικρά κουτιά

μάταιης προσμονής,

σαν σε αίθουσα αναμονής,

που δεν ξέρεις πια τι περιμένεις.

Όμως τα βράδια

στον ύπνο μου επιστρέφεις…

μοιάζεις θλιμμένη

και απότιστη,

σαν την λεμονιά μας,

με τα ανθάκια σου πεσμένα,

σαν δάκρυα κρυσταλλωμένα.

Ύστερα φεύγεις πάντα βιαστική,

τόσο αέρινη, τόσο σκεπτική,

δεν προλαβαίνω να σου πω

πόσο μου λείπεις…

και μένει πίσω η σιωπή σου

η εκκωφαντική,

που την άφησες να κρέμεται

παράταιρη,

σαν καρφωμένη σ’ έναν τοίχο,

με ένα Αντίο

κι ένα Γιατί.