Πιστεύω πως τα τραγούδια, εκπληρώνουν  πλήρως το σκοπό τους όταν από ιστορίες των δημιουργών γίνονται ιστορίες των ακροατών. 

Βασιζόμενη σ’ αυτό το κριτήριο, το τραγούδι “Καπετάν Ανδρέα Ζέππο” πέτυχε πλήρως, αφού από τη θρυλική μορφή της θάλασσας, τον Ανδρέα Ζέππο, που έκανε πετυχημένες ψαριές και μοίραζε στον κόσμο τα ψάρια του κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εμπνεύστηκαν και “βάφτισαν” τον Ανδρέα Ζέμπο, μια εξίσου θρυλική μορφή του σύμπαντος (!), που αν ήταν σουπερήρωας θα ήταν ο BreadMan. Θα φορούσε μάσκα απο κουλουράκια. Θα μοίραζε ψωμί στους καλούς. Θα σκέπαζε με αλεύρι το κακό. Για να μην μας πονέσει. 

Αρχικά, να κάνω τις συστάσεις. Τον φώναζαν Ζέμπο, επειδή το μικρό του, ήταν Ανδρέας. Ψαράς δεν ήταν, αλλά ήξερε να ψαρεύει με το γάντι, -ή και χωρίς-, και να βγάζει, όχι μόνο καλαμάρια, αλλά κυρίως λαβράκια. Και το πιο σημαντικό, γιατί όλοι χαίρονταν όταν τον έβλεπαν. Το υπογράφω. 

Όσον αφορά το Μ, που προστέθηκε στον Ζέππο, εικάζω ότι έγινε επειδή κάποιος παράκουσε τους στίχους. Έτσι, άθελά του, έκανε τον Ζέμπο καινούργιο ήρωα, μοναδικό. Όπως του άξιζε.  Κι αν μου επιτρέπεται να «κρίνω» τον νονό, σοφά προσέθεσε το Μ. Στον Ζέμπο, ταίριαζε το Μ, για να θυμίζει τα μάτια του, που ήταν υπέροχα πράσινα και γκρι, αθώα και παμπόνηρα την ίδια στιγμή. Μάτια που γελούσαν και έκλαιγαν, ειλικρινά. Ένα Μ, για να θυμίζει το μεγάλο του εκτόπισμα, μα περισσότερο τη μεγάλη του καρδιά, που αγαπούσε πολλούς, που αγαπούσε πολύ, που -κάποιους παραπάνω τυχερούς- τους έμαθε να αγαπούν. Δυνατά και ανιδιοτελώς. Ένα Μ γιατί μιλάμε για μια Μορφή, έναν Μάγκα, έναν Μερακλή, τον πιο μερακλή από όλους. Και ένα Μ, γιατί «Ωραίο φαΐ δεν έφτιαξα ο Μπαγάσας;» Πάλι θα υπογράψω, το ωραιότερο!

«και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ’ ακούς.»

Το τραγούδι πέτυχε. Από τη μια έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό μια ιστορία για έναν θρύλο και από την άλλη, στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί μια νέα ιστορία και ένας άλλος θρύλος. Που θα υπάρχει στα τραγούδια που θα ακούμε, στα ψάρια που δε θα πιάνουμε, στα καλαμάρια που θα πιάνουμε, στα «Σ’αγαπώ» που είπαμε, σε εκείνα που δεν είπαμε, στην τύχη μας που θα βρίζουμε, στα μάτια μας που θα κλαίνε και στο μυαλό μας που θα ζαλίζουμε με τσιγάρο, μ' αναμνήσεις και πιοτό. Γιατί τους ήρωες, δεν τους σβήνει κανένας. 

Λοιπόν, να έχετε ήρωες που σας πασπαλίζουν με ζάχαρη άχνη, που τους δίνετε νερό αλλά βρίσκουν το αλεύρι και σας φτιάχνουν ψωμί,  που θα φτιάχνουν ψωμί χωρίς καν να τους δώσετε νερό, που ζυμώνουν πειράγματα και φουρνίζουν την πιο ζέστη αγκαλιά και την πιο γλυκιά αγάπη.

Η εγγονή του Ζέμπου. 

Μουσική/Στίχοι: Γιάννης Παπαϊωάννου

Μια ψαροπούλα
είναι αραγμένη
μπρος στ’ ακρογιάλι
το Ζέππο περιμένει

Καπετάν Αντρέα Ζέππο
χαίρομαι όταν σε βλέπω
χαίρομαι όταν σε βλέπω
Καπετάν Αντρέα Ζέππο

Όλοι καλάρουνε
μα δε πιάνουν ψάρια
καλάρ’ ο Ζέππος
και πιάνει καλαμάρια

Έγια μόλα έγια λέσα
έχει ο σάκος ψάρια μέσα
έχει ο σάκος ψάρια μέσα
έγια μόλα έγια λέσα

Μέσ’ απ’ το τσούρμο του
βγαίνουν ιππότες
έξ’ είν’ απ’ την Κούλουρη
κι έξ’ Αϊβαλιώτες

Καπετάν Αντρέα Ζέππο
χαίρομαι όταν σε βλέπω
χαίρομαι όταν σε βλέπω
Καπετάν Αντρέα Ζέππο

Έγια μόλα έγια λέσα
έμπα στη βαρκούλα μέσα
έμπα στη βαρκούλα μέσα
έγια μόλα έγια λέσα