«Λοιπόν
μου μίλησες για τα ταξίδια σου 
σου μίλησα για τις φρίκες μου 
κι έτσι σμίξανε οι κόσμοι μας-

αφού δε ζήτησες τίποτα 
αφού δε ζήτησα τίποτα 
φαντάζομαι έναν κόσμο 
που δε χρωστά σε κανένα,

Γι’ αυτό σκέφτομαι πως
έτσι όπως απλώνεται
η πόλη από ψηλά
θα μπορούσε να σχηματίσει 
τα δάκρυά σου, τις αγωνίες 
και τους παλμούς σου-

μα πιο πολύ σκέφτομαι 
πως δε σε χωρά εσένα η πόλη

έτσι που νιώθω να με
αιχμαλωτίζει η ανάγκη
να ακούω τα βήματα σου
να περπατάνε τα καλντερίμια,
να ανασαίνουν τα καρδιοχτύπια σου

και σκέφτομαι πάλι
πως ταξίδι είναι οι άνθρωποι

μα πιο πολύ-
ταξίδι είναι το πάθος
να μοιραστείς το δρόμο.»

– Α.Ρεμπώ