Aσυνεπής η ευτυχία

έρχεται και φεύγει

ξεθωριάζει

φυτίλι που καίγεται

σβνήνει  -στιγμιαία-

χαμόγελα που θαμπώνουν

που χάνονται

θέλω σταθερότητα

η λύπη δεν με απο – γοήτευσε

όσα δάκρυα κι αν την έσβησαν

την αναγεννούσε ο πόνος

το σφίξιμο στο στήθος

σε κάθε σιωπή.

Έχω σταθερότητα μαζί της

νιώθω ασφάλεια

αυτό που ήθελα και με εσένα

δεν θέλω ασυνέπειες εγώ

μα παρηγοριά.

Κάθε βράδυ που λείπεις

χύνω από τη φυάλη

τα δάκρυα στο σφηνάκι,

τα γεύομαι,

《Πικρά》

Ίδια γεύση με τα παλιά

 τα χείλη σκίζονται 

ματώνουν

 σταγόνες αίματος 

μένουν αποτύπωμα στο γυαλί

καθρεύτησαν εσένα

σημάδι ανεξήτηλο

ευτύχως,

ένα απομεινάρι να έχω να θυμάμαι