Στην ομορφιά της μέρας

χάθηκα για λίγο,

σαν να μην υπήρχε η πίκρα του χτες και η μπόρα του αύριο…

Σ’ ένα λουλούδι ανθισμένο,

στα μάτια των παιδιών που λάμπουν από χαρά,

στου ουρανού τα κόκκινα και τα μενεξεδιά.

Στης γης τις μυρωδιές που μας καλούσαν.

-Ανήξερο σεργιάνιζε το καλοκαίρι μου. –

Μα ύστερα πάλι παρασύρθηκα στη σκέψη σου.

Ήταν λάθος μου,

Λάθος, που απ’ της στιγμής την ομορφιά

δεν μπόρεσα να κρατηθώ.

Τώρα μου βασανίζεις το χτες και το αύριο.

Τώρα μου λερώνεις κάθε χαρά…