📸: Ιωάννα Πανούτσου 

Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριὰ 
κι από την άλλη το νέο φεγγάρι 
απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη. 
Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας 
κατακλυσμὸς της ζωής.
Τ' άλογα στ' αλώνια
καλπάζουν και ιδρώνουν
πάνω σε σκόρπια κορμιά. 
Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκα
που την είδες όμορφη, μια στιγμὴ 
λυγίζει δεν αντέχει πια γονάτισε. 
Όλα τ' αλέθουν οι μυλόπετρες
και γίνουνται άστρα.

Παραμονὴ της μακρύτερης μέρας.


Θερινό Ηλιοστάσι | Γιώργος Σεφέρης | Θερινό Ηλιοστάσι, Α’ | Ποιήματα | εκδόσεις Ίκαρος