Σαν συναντιούνται οι ψυχές,
μακρόπνοη η σιγή του ονείρου απλώνεται στο διάβα τους.
Η παύση σ’ ένα βλέμμα, που αχόρταγο φτάνει ουρανό να ξεδιψάσει,
να μυρίσει κρίταμο και Λεβάντε.
Σ’ απέραντο γαλάζιο, που μοσχοβολά μαστίχι και τριαντάφυλλο, στήνω καρτέρι ν’ αντικρίσω το καθαρό σου βλέμμα.
Να πει ότι έχει να πει, να ξεδιψάσει η ψυχή, να συναντηθεί σ’ ένα βαθύ τώρα, σ’ ένα αόριστο μετά.
Στων “δακρύων” το μεθύσι στέρεψε ο πηγαιμός.
Μονάχα αποχωρισμός και μιας περικοκλάδας ρίζα, που ασίγαστη πολεμά τον φτασμό της σε ξενικό χώμα.
Σίγασε ο τόπος, σίγασε ο νους.
Κι εσύ μια γλυκιά ανάμνηση.

Φωτογραφία- Βίντεο: Άννα Εκλεμέ