Έλα, υψηλή και υπερήφανη γλώσσα
ν' αφηγηθείς.
Να πεις το τέλος της ιστορίας.
Πόσο πολύ αγάπησεν ο ένας τον άλλο. 
Γιατί; Άρχοντες κι αρχόντισσες
κι εσείς αρχοντοπούλες αναρωτιέστε γιατί;
Ακούστε με. Είναι ο Χρόνος.
Ο Χρόνος ο Επικυρίαρχος, ο Χρόνος ο Αυθέντης,
ο Χρόνος ο Δυνάστης.
Οι άμοιροι, είμαστε δεσμώτες του Χρόνου.
Έλα, γλώσσα μου, να ιστορήσεις
τη μοίρα μας. Ο άνθρωπος είναι υπήκοος του Χρόνου. 
Μικρός, θνητός και λίγος. Πώς
ν' αντέξει τη φθορά;
Όταν αγαπάς, πώς ν' αντέξεις το πρόσωπό του
που καταποντίζεται στην ηλικία;
Όταν αγαπάς, πώς ν' αντέξεις
τις πρώτες ρυτίδες της;

Ηλίας Λάγιος, 5 Ιουλίου 1958 – 5 Οκτωβρίου 2005 | Η Ιστορία της Λαίδης Οθέλλος | Ποιήματα |εκδόσεις Ίκαρος