Έχω μια συνήθεια. Μ’αρέσουν τα νεκτροταφεία. Νιώθεις την ενέργεια της λεπτής ισορροπίας Ζωής- Θανάτου. Ο Θρηνών είναι πιο νεκρός από ότι νομίζουμε. Ο ταφών ίσως πιο ζωντανός. Μπλέκονται οι ενέργειες μαζί με τα δάκρυα. Για αυτό έχει λουλούδια το έδαφος. Κλαίμε πάνω από τον τάφο. Εκεί μόνο το σώμα είναι. Τα νεκροταφεία είναι για σώματα. Τα νεκροταφεία είναι οι συμβατικοί τρόποι κατοχύρωσης πένθους.

Εσύ την ψυχή δεν θες?

Τι είναι ο Θάνατος?

– Όταν το σώμα αποχαιρετά την ψυχή. Η ψυχή είναι λαβωμένη με την αιώνια επακολούθηση του παρόντος. Για να συνδεθείς με την ψυχή, με τον νεκρό, χρειάζεται να βρεις μέρη όπου η ψυχή θα πήγαινε. Ποιο ήταν το αγαπημένο μέρος τους? Η αγαπημενη τους μυρωδιά ? Ήθελαν κόσμο, μοναχικότητα, παιδιά, τον θεό? Δεν χρειαζεται να κλαις στην ταφόπλακα. Φύλαξε τα δάκρύα σου όταν θα είσαι στο παγκάκι που καθόσασταν. Μόνο εσυ πλέον. Η ενέργεια θα συνδεθεί μαζί τους. Αν θες να αφήνεις λουλούδια, να αφήνεις δημιουργία. Φύτεψε ένα δέντρο στα μέρη που αγαπάνε οι ψυχές τους.


Πέρα από μέσα σου να πηγαίνετε στα μέρη που οι ψυχές τους είναι. Επειδή οι ψυχές ίσως έχουν αγαπημένο άνθρωπο που πάνε. Μέσω της αγάπης να συνδεθείς μαζί τους. Αν και εκείνη δεν είναι εν σάρκα στη γη ψάξε να βρεις. Θα έχει και εκείνη αγαπημένο μέρος. Αν ο θεός είναι το αγαπημένο μέρος συνδέσου με εσένα. Με την φύση. Δάκρυα θα γράψουν στο σώμα σου 《θνητός》που αγάπη του πένθους θα σε απογειώσει. Δεν είναι τυχαίο που όσοι αγαπάνε πετάνε.

Τι είναι ο παράδεισος?

Ένα φτερούγισμα δρόμος. Ένα φτερούγισμα πνευματικής σύνδεσης. Η αποδόμηση του πένθους σε φέρνει ενα βήμα πιο κοντά στην αιωνιότητα. Άρα και στον ψυχικο κόσμο.