Στην άχνα του καλοκαιριάτικου πρωινού 
όταν το μόνο φως που έρχεται είναι 
από τα καντήλια των ξύλινων σταυρών 
και σημάδι ζωής είναι
ο ήχος των νερών που τρέχουν
κορίτσια που μ’ ερωτεύθηκαν παράφορα 
γονατίζουν
λύνουν τα μαλλιά
ανοίγουν τα χέρια
και προσεύχονται
για τα μεσημέρια της θάλασσας
για τις νύχτες του ήλιου
για τις φωνές της βροχής
για ό,τι δικό μου
μοίρασα
σπατάλησα
έχασα.

[Nίκος Καρύδης - Έχασα]