ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ:

«Η στεριά μόνη της,
πυξίδα ο ορίζοντας κι εμείς
κολυμπάμε στον ήλιο που ξαπλώνει
ανάμεσα σε αίσθηση και όνειρο.
Κρατώ τούτη τη σταγόνα
σου χαρίζω τη θάλασσα,
η θάλασσα μαραίνεται, φουντώνει».
Πιο δυνατός εσύ και το φιλί σου υγρό.
Το καλοκαίρι γίνεται νωχελικό,
μια χούφτα άμμος στα χέρια μας.

–Ελένη Παπανδρέου