«Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο. Από τα πολλά, όμως, τα πάρα πολλά που έχω να σου πω, άφησε να σου πω τουλάχιστον πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευτυχία, στον κόσμο, προ πάντων για άνθρωπο άκρως και αυστηρά απόλυτο, από του να σ’ αγαπά. Μόνο αυτός που δεν μπορούσε να βρει ικανοποίηση με τα μέτρια και τα ταπεινά που προσφέρονται γύρω του, και για τα οποία τόσος γίνεται λόγος (!), μόνον αυτός είχε το δικαίωμα να πλησιάσει την τελειότητα της ομορφιάς σου και την καθαρότητα της υπερήφανης σκέψης σου, αυτός το λαμπρό φως το δικό σου, και να θαμπωθεί. Τώρα μόνο καταλαβαίνω την πορεία της εδικιάς μου ζωής, όπου όλα την οδηγούσαν στη στιγμή που θα σε πλησίαζα, να σε γνωρίσω και να σε λατρέψω. Η μόνη μου γαλήνη είναι ότι αυτό το δικαίωμα να σ’ αγαπώ μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής, δεν μπορεί να μου το αμφισβητήσει και να μου το αφαιρέσει κανείς.

Σ’ αγαπώ.

Νίκος»

Νίκος Εγγονόπουλος, 21 Οκτωβρίου 1907 – 31 Οκτωβρίου 1985 | …και σ’ αγαπώ παράφορα (επιστολές του Νίκου Εγγονόπουλου προς την Λένα) | φιλολογική επιμέλεια: Νίκος Δασκαλόπουλος | εκδόσεις Ίκαρος