«Δε μιλούν τα πουλιά, παρα αντάμα σαν έρθουν μένουν να αγναντεύουν. Πέρα σε κάτι μακρινό θωρούν γαντζωμένα βουβά στης λεύκης τα κλαδιά. Στέκονται αγέρωχα στου νέφους το θαμπό καθώς τινάζουν τα κρυσταλωμένα τους φτερά. Δεν λαλούν για χρώματα μήτε για ταξίδια αλλά είναι ένας κοκκινολαίμης που για εκείνον όλοι είχανε να πουν. Στο πέταγμα του αγκάλιαζε ολάκερο το κόσμο, και η γλυκιά του η λαλιά τον πόνο εκανε να μοιάζει χάδι. Η θλίψη σκορπιζε χαρά, το δάκρυ σου χαμογελούσε και σαν σε κοίταζε γλυκά αγάλι αγάλι σε έφερνε κοντά. Κι εκεί μες τις φτερούγες κουρνιαζες' στη θαλπωρή αφηνόσουν και ήταν σαν να'σαι σπιτι σου ενώ εκεί κοιμόσουν.»

Ανάμεσα στις φυλλωσιές - Δέσποινα Σπυρίδωνος