“Αγάπη, μαμά. Αγάπη. Εσύ κι εγώ ποτέ δεν είπαμε “σ’ αγαπώ”. Ακούγαμε τους άλλους γονείς να το λένε στα παιδιά τους, το βλέπαμε στην τηλεόραση και στις ταινίες, ξέραμε πως οι άνθρωποι το έκαναν αυτό, εμείς όμως δεν το κάναμε. Εμείς το θεωρούσαμε δεδομένο. Υποθέταμε πως ναι, αγαπιόμασταν, πως αρκούσε που είμαστε μάνα και γιος για να αγαπιόμαστε και πως ήταν περιττό και να το λέμε. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι δεν είναι έτσι.

Τα λόγια είναι σημαντικά, μαμά. Χωρίς τα λόγια, τα πράγματα χάνουν τη σημασία τους. “Γέμισε, λοιπόν, με λόγια την τρέλα μου ή άσε με να ζήσω μες στη γαλήνια νύχτα της ψυχής μου, που μένει πάντα σκοτεινή”. Αυτό το έγραψε ο Λόρκα. Εκείνος ήξερε πως την αγάπη πρέπει να την εκφράζεις με λόγια. Πρέπει να την εκφράζεις γρήγορα, δυνατά και αληθινά. Αλλιώς μια μέρα θα έρθει ο θάνατος και τότε όλη η αγάπη θα μείνει γι’ αυτόν, και τους υπόλοιπους θα μας αφήσει με την ψυχή γεμάτη τρύπες.”

Γκιλιέμ Κλούα | Το χελιδόνι | μτφρ.: Μαρία Χατζηεμμανουήλ | Κάπα Εκδοτική