“Νιώθω πως είναι η ώρα που θα γυρίσει απ’ έξω, ξενυχτισμένος, ο αιθερομανής ποιητής. Θ’ ανέβει, τη σκάλα αργά, βαριά, και θα πάει να κουρνιάσει στη σοφίτα του. Δε θα μου χτυπήσει την πόρτα, ποτέ δε χτυπάει. Η σκάλα θα στενάξει κάτω από το περιττό βάρος του. Νάτος κιόλας που έρχεται! Τον ακούω που ανεβαίνει.

Τον ονειρεύομαι κάποτε έτσι ν’ ανεβαίνει, όλο ν’ ανεβαίνει, ασταμάτητα, με το κεφάλι του σα σφαίρα διάφανη, ελαστική, γεμάτη αιθέρα. Γίνεται ανάλαφρος, όλο και πιο ανάλαφρος, σχεδόν άυλος. Τ’ αστέρια τώρα του κρατάνε συντροφιά, στεφανώνουν το μέτωπό του. Όμως δε φτάνει ποτέ πουθενά. Αυτό είναι το μαρτύριο που του έχουν ορίσει για κόλαση. Καθένας με το ριζικό του.”

“Ex tenebris” (απόσπασμα) | Άγγελος Τερζάκης | Του έρωτα και του θανάτου | ΕΣΤΙΑ | 1998