«Δεκέμβρης του Δύο Χιλιάδες Ένα. Παραμονές Χριστουγέννων. Στο Πατρικό. Χαίρεται και παίζει σαν μικρό παιδί με τον δίχρονο εγγονό Του, ο οποίος φέρει το όνομά Του. Τον κρατά στην αγκαλιά Του. Είναι πανευτυχής. Δύο γενιές με το ίδιο όνομα, το ίδιο επίθετο και το ίδιο πατρώνυμο. Νιώθει πάμπλουτος. Φορά το ζεστό πλεκτό αμάνικο μελιτζανί γιλέκο με τα μεγάλα μαύρα κουμπιά. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του περισσότερο από το συνηθισμένο. Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Δεν με άφησε. Με έσφιξε πάλι και μου είπε στο αυτί χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: «Σ’ ἀγαπῶ πολύ!». Ναι. Έτσι ακριβώς μου το είπε. Με κεφαλαίο Σίγμα και απόστροφο• με ψιλή στο Άλφα• με περισπωμένη στο Ωμέγα• με οξεία στο Ύψιλον και με θαυμαστικό στο τέλος: «Σ’ ἀγαπῶ πολύ!». Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω «Κι εγώ Σ’ ἀγαπῶ, Μπαμπά!». Σφράγισε το στόμα μου για ακόμα μια φορά. Έβγαλα τον σκασμό, όπως συχνά συνέβη και μαζί σου, Μαρία. Τρεις μέρες μετά, ανελήφθη. Ίσως το προαισθανόταν. Κι ενώ πριν είχα ξεμείνει μόνον από λέξεις, τώρα ξέμεινα και με εκείνον τον ενοχικό φόβο: να κρατώ στην άδεια αγκαλιά μου μια κούφια ενοχική ντροπή, αντί τον μεστό και σαρκωμένο Πατέρα μου.

Από τότε έταξα στον εαυτό μου να μην ξανακάνω το ίδιο σφάλμα. Έδωσα τον λόγο μου σε εμένα πως δεν θέλω να στερηθώ ούτε να μου στερήσω όσους αγαπώ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως από τότε και στο εξής θα λέω «Σ’ ἀγαπῶ πολύ!» με κεφαλαίο Σίγμα και απόστροφο, με ψιλή στο Άλφα, με περισπωμένη στο Ωμέγα, με οξεία στο Ύψιλον και με θαυμαστικό στο τέλος σε όποιον και σε όποια μου αρέσει, όποτε μου αρέσει και θα τους σφίγγω στην αγκαλιά μου δυνατά, δίχως πια να φοβάμαι ούτε να ντρέπομαι καθόλου.

Δίχως αναβολή.

Κι εγώ Σ’ ἀγαπῶ, Μπαμπά.»

Γιώργος Γκόζης | Θραύση κρυστάλλων | εκδόσεις Ποταμός