Με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο του Νότη Μαυρουδή, στο μυαλό μας έρχονται μελωδίες του που σημάδεψαν τη ζωή μας σε ανύποπτο χρονικό διάστημα και για το δικό τους λόγο. Πρώτες και καλύτερες, έρχονται οι νότες από το ιστορικό “Πρωινό τσιγάρο”. Ύστερα έρχονται αυτές του “Ίσως φταίνε τα φεγγάρια” και μετά, σχεδόν συνειρμικά και με μια ελπίδα, του “Θα βρεθούμε ξανά”. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που σκάει και “ο Παλιάτσος”. Μαζί με τα παιδικά μας χρόνια. Για να μας θυμίσει πόσο “δυνατά τραγουδούσαμε τα δίκια της ζωής”. Και πόσο δυνατά θα έπρεπε να συνεχίσουμε να τα τραγουδάμε.
 
  Σχεδόν ένα χρόνο πριν, είπαμε επίσης Αντίο στη Λιλιπούπολη και τη Μαριανίνα Κριεζή. Η Μαριανίνα μέσα από τα τρίλεπτα (μουσικά) παραμύθια της αφενός μας μετέφερε στο δικό της παραμύθι και αφετέρου μας παρότρυνε να φτιάξουμε το δικό μας. “...Αλλιώς τη βάψαμε”.  

  Καλλιτέχνες σαν τον Μαυρουδή και την Κριεζή, θα τους ευγνωμονούμε αιώνια γιατί υπερβαίνουν τις ηλικίες μας. Γιατί μπόρεσαν μας συνοδεύσουν από το “ροζ μαλλί της γριάς” μέχρι τον πρώτο μας “καφέ πικρό” και πίσω “στην κάμαρά μας την παιδική”. Θα τους ευγνωμονούμε για το ταξίδι στη Λιλιπούπολη με το Χάρτινο Καράβι. Και που ευτυχώς, η Λιλιπούπολη και το Χάρτινο Καράβι θα είναι πάντα εδώ. 

Υπόσχεση: Τα ήσυχα βράδια/ Να λέμε τραγούδια δυνατά/ για να βρισκόμαστε ξανά.

Νότης Μαυρουδής,1945- 2023
Μαριανίνα Κριεζή, 1947-2022

Καλή αντάμωση,
Ιωάννα 🙂