Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο.
Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας,
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα.
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.
Έμεινες μακριά.
Και μου 'γραψες
η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.

Μπορεί...

όμως

τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω

έ λ α

θα μετρήσω ως το δέκα...

Χρήστος Μπουλώτης | Θυμάμαι... Θυμάσαι; | εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα