Σα νύχτα αγρύπνιας πένθιμη κι ατέλειωτη, σα νύχτα
γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,
τι, που δεν έρχεται, να 'ρθει προσμένουμε ψυχή μου;
Περνάν βαριές από κενό και προσδοκία οι ώρες,
στ' αυτιά μου, που αφουγκράζονται, καμιά ηχώ δε σβήνει
και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.
Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα
δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,
που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται...
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα!
Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος!


Όλα μας απαράτησαν, ψυχή μου, – ως κι ο Πόνος.

Μοναξιά - Κώστας Ουράνης