Στο ΣΕΦ, δημιουργήθηκε αυτήν την περίοδο ένα κέντρο διαλογής και ταξινόμησης των προϊόντων που είναι να σταλούν ως αρωγή για τους σεισμόπληκτους στην Τουρκία.

Φτάνοντας στον χώρο, ένας κύριος μας απευθύνει τον λόγο στα τουρκικά. Του απαντάμε στα ελληνικά πως ήρθαμε να βοηθήσουμε. Μας ενημερώνει πως εξαιτίας της έλλειψης στις παλέτες, όλη η δραστηριότητα είναι σε αναμονή. Μετά από λίγο όμως μας οδηγεί στην αποθήκη.

Ένας τεράστιο χώρος με στοίβες ρούχων στα αριστερά. Ρούχα παιδικά, εφηβικά μοντέρνα, ρούχα κάθε είδους. Στα δεξιά ένα συνοθύλευμα από κούτες, κάποιες άδειες, άλλες γεμάτες και πακετάρισμενες με διάφορα είδη. Ένας κύριος φαινόταν πιο έμπειρος έμαθε αμέσως τα ονόματα μας και μας απευθυνόταν με αυτά.

Όσο ταξινομούσαμε τα ρύζια και τα μακαρόνια μας ρώτησε εάν έχουμε κάποιον στη Τουρκία ή εάν είμαστε από κάποιο σύλλογο. Του απαντήσαμε πως απλά ήρθαμε να βοηθήσουμε. Μας ανέφερε πως έρχονται κυρίως Τούρκοι που ζουν στην Ελλάδα, ή Έλληνες που έχουν ζήσει με Τούρκους στη Ξάνθη, στη Κομοτηνή, στη Θράκη.

Ύστερα ήρθε η Αϊσέ που ζει στην Ελλάδα μαζί με την κόρη της τη Δήμητρα. Βλέποντας αυτό το κορίτσι μόλις 11 ετών να βοηθάει στην ταξινόμηση με ένα πλατύ χαμόγελο, δεν μπορούσε παρά να μου δημιουργήσει ένα συναίσθημα συγκίνησης. Η Αϊσέ μας υπενθύμισε πως όσο καλύτερη ταξινόμηση γίνει από εμάς, τόσο θα είναι πιο εύκολο το έργο της διάθεσης όλων αυτών των αγαθών, σε εκείνους που τα χρειάζονται. Ξαφνικά η τοποθέτηση στις κούτες απέκτησε άλλη βαρύτητα.

Την ίδια ημέρα είχαν φύγει από το ΣΕΦ 45 κοντέινερ γεμάτα για τη Τουρκία. Κάποιες συσκευασίες ήταν διπλά πακεταρισμένες, που υπέθεσα ότι κάποιος άνθρωπος, ηλικιωμένος ίσως, επιμελήθηκε αυτού του έργου, με αγάπη και συμπόνια για έναν άγνωστο συνάνθρωπο του.

Κάθε τρόφιμο, ρούχο, συσκευασία, κάθε κούτα, ήταν να ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια ανοικοδόμησης τόσων ζώων που καταστράφηκαν από την μια ημέρα στην άλλη.

Είδα πολύ αγάπη σε εκείνη τη μεγάλη αποθήκη. Είδα επίσης πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας εάν η ανθρωπιά ήταν προτεραιότητα μας.

Ελένη Κόντη