Βαρύ, πολύ βαρύ
κι αδύνατο  
να ξημερώνει σήμερα, 
άλλη μέρα να γεννά... 
Μα τέτοια βροχή πώς του ταιριάζει 
του ανθρώπου του νεκρού, 
τίποτα να μην βλέπει στον ορίζοντα, 
ούτε μιαν αχτίδα 
δεν του αξίζει...
Βαρύ, πολύ  βαρύ 
κι αβάσταχτο 
που ξημερώνει σήμερα,
δίχως τον ήλιο να ανατέλλει,
και το παιδί μου να ξυπνά.

Μα πώς του πρέπει αυτού του τόπου, 
του ραγισμένου,
του φαιδρού,
του μάταιου,
το φως ξανά να μη τον λούσει,
ούτε ελπίδα να φανεί.

Βαρύ, πολύ  βαρύ...