Στην ορμή του τέλους
και στο τίποτα – που απέμεινε
που διατρέχει κάθε λίγο
το σπασμένο ρολόι
που διαβάλλει το χρόνο
στο κενό που έμεινε
θα χτυπώ

Στη φυγή του τέλους
και σ’ αυτό που έγινε
που αδειάζει το χώρο
με βρυγμό
στη σχισμή που αφήνει
θα κρυφτώ

Στη ροή του τέλους
και σ’ αυτό που δεν έμεινε
που γεμίζει τη σελίδα
με μια διάφανη αιδώ
θα πνιγώ

Στη στιγμή του τέλους
και σ’ αυτό που δεν έγινε
στην πικρία που γνέφει
στον δεμένο εαυτό
περπατώ

Στο καρφί του τέλους
που θυμίζει ό, τι έγινε
που γυρνά κάθε τόσο
με ηχώ

Σε ό,τι έφυγε
που υπερβαίνει τη θλίψη
που αλέθει το θυμό
εντρυφώ

Λ. Δεναξά