Μάρτης,το φως λαμπρύνεται αβάστακτα
ενίοτε δε,επιστρέφει ματωμένο.
Αντιστέκεται, βλέπεις, ο χειμώνας,
δεν παραδίδεται εύκολα
το παλιό στο καινούργιο.
Η άνοιξη καταφτάνει παράφορη.
Θα φέρει κίτρινη Αφρική στα τζάμια
και ασπρόμαυρα χελιδόνια στα μπαλκόνια.
Θα υψωθεί το αίφνης του Έρωτα στην πλάση.

Θυμάμαι συχνά πυκνά τη μάνα,
ένοικος του οριστικού εδώ και χρόνια,
μας φορούσε αξημέρωτα στο δεξί χέρι
το ασπροκόκκινο σχοινάκι του Μάρτη,
μα ήμουν τότε παιδί ακόμη πάνω στα βουνά,
φυσούσε και θέριζε ο βοριάς, κακός μήνας.
Το ποτάμι του χρόνου κατεβάζει τώρα,
τις νύχτες αγαπημένους νεκρούς.

Προοδευτικά και ορμητικά ακούγεται,
το ερώτημα από στόμα σε στόμα
σαν ιαχή ανθισμένης κερασιάς
ενώ η λήθη θάβει τα θρύμματα
μιας νιότης που την τραγουδάνε πια τα πουλιά.

Οι επιτάφιοι θα βγούνε σύντομα στους δρόμους
θα ψάλλεται στην περιφορά τους
το Child in time των Deep Purple.
ενώ θα χαμογελάει αυτάρεσκα
εμπύρετος ανθών ο ατίθασος Απρίλης

Δεν θα αργήσει η Ανάσταση του Υιού.
Συνέβαινε και θα συμβαίνει ενιαύσια
ας επιμείνουμε όμως εμείς, σ'αυτό το Θαύμα,
μας έχει καταβάλει τόσο η πραγματικότητα!

Άσε το ιστιοφόρο με τα φλογισμένα πανιά
να διασχίζει αδιάλειπτα τη θάλασσά μας,
το φεγγάρι λιγοστεύει πια στον ουρανό,
γνωρίζοντας καλά πως οδεύουμε
έκπτωτοι άγγελοι προς την Ανυπαρξία.

Πρώτη του Μάρτη στο παράθυρο - Πάνος Νιαβής, Η Τριγωνομετρία των Παθών, Μελάνι, 2019