δεν θέλω ν’αλλάζουν πια τα πράγματα.
θέλω να κάθονται σε μεγάλες πολυθρόνες,
να βουλιάζουν στην λήθη
κι όλη η ραστώνη του κόσμου να πέφτει πάνω στους ώμους τους.
θέλω να ‘ναι ήρεμη θάλασσα
κανένα κύμα,
κανείς Αφρός,
να μην σμίγουν οι μεταμορφώσεις του κόσμου.
θέλω να ριζώνουν όλα
να γίνονται δέντρα
και λουλούδια
Όλα να ‘ναι παρτέρια Ολοφώτιστα που δεν αλλάζουν θέση
μονάχα οι ρίζες ν’ανταμώνουν
και να προσπερνούν.
Να μην αλλάξει τίποτα, μακούς;
Όλα να παγώσουν εδώ που τ’άφησα
ταϊσμένα και συγυρισμένα,
να τα βρω έτσι ακριβώς.
Έγιναν οι μέρες έτσι,
να φοβάμαι μην κοιμηθώ,
μην ξυπνήσω,
κι έχουν φύγει Όλα.