Περίμενα στο ταμείο. Μια κυρία ήταν μπροστά μου, απευθύνεται γλυκά στο κύριο που έκοβε τα εισιτήρια λέγοντας του «θα ήθελα ένα για άνω των 65»


Πρίν προλάβει να δικαιολογηθεί για το ότι ξέχασε την ταυτότητα της στο σπίτι της, εκείνος είχε ήδη κόψει το μειωμένο εισιτήριο.

Ύστερα η σειρά μου. Μειωμένο κι εγώ. Δυο άτομα μετά από εμένα, μειωμένο εισιτήριο και εκείνα. «Κάθεστε όπου θέλετε» μας είπε ο ευγενικός κύριος.

Μπαίνοντας στην αίθουσα και έχοντας ήδη οξύνει την όσφρησή μου με το φρέσκο ποπ κορν που ψηνόταν έκανα την αστεία σκέψη: εμείς οι τέσσερις θεατές θα βρούμε άραγε μια αφορμή να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον αφού η πρόφαση για τα νούμερα στα καθίσματα είχε χαθεί;

Προχώρησα μέχρι σχεδόν την τελευταία σειρά και αναρωτήθηκα πόσοι θεατές έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια; Πόσα “με συγχωρείτε αλλά κάθεστε στη θέση μου” έχουν ακουστεί μέσα σε αυτή την αίθουσα; Πόσα ποπ κορν έχουν μαζέψει οι γυναίκες που καθαρίζουν από κάτω μετά το τέλος κάθε ταινίας; Πόσες πολύχρωμες ιστορίες έχουν διαδραματίστει σε αυτό το λευκό πανί;
Ένας καουμπόι κάπου στην άγρια Δύση, ένας σούπερ ήρωας που σώζει τη πόλη από κακούς, ένα καρτούν με αστεία φωνή…

Κάθισα στη θέση που μου έκανε κλικ από την αρχή και αμέσως όπως έκανα πάντα από παιδί όταν έμπαινα σε θέατρο η σινεμά, κοίταξα το μέρος που είναι κρυμμένος ο εξοπλισμός – όπως έκανε ο μικρός στο σινεμά ο Παράδεισος- .

Είδα το μικρό παραθυράκι που από εκεί ζωντανεύει κάθε ιστορία που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Ο δυνατός ήχος με ξύπνησε από την ονειροπόλησή μου. Διαφημίσεις. Οι μόνες που σίγουρα βλέπονται ευχάριστα. Ξεκινάει η ταινία μάταια περιμέναμε να έρθουν και άλλοι θεατές.

Εμείς οι τέσσερις λοιπόν σε μια αίθουσα 100 θέσεων. Έβλεπα την ταινία και παράλληλα σκεφτόμουν πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τους κινηματογράφους.

Θυμήθηκα ποσο λυπήθηκα όταν έκλεισε το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς. Κάπου στη μέση της ταινίας με ξυπνάει ένας ήχος και ΔΕΙΑΛΛΕΙΜΑ με μεγάλα γράμματα. Κανείς μας δεν βγαίνει.

Η μυρωδιά του ποπ κορν αρχίζει και μειώνεται. Τελειώνει η ταινία. Τίτλοι τέλους.
Να σας πω την αλήθεια ποτέ δεν τους διάβαζα.

Και οι τέσσερις μείναμε να κοιτάμε την οθόνη απορροφημένοι ένιωσα για λίγο πώς όλοι μας είχαμε την ίδια σκέψη. Μέχρι να περάσει και ο τελευταίος συντελεστής της ταινίας κανείς μας δεν σηκώθηκε. Ένα δάκρυ κύλησε και στάθηκε στο μάγουλο μου. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω ακριβώς για ποιό λόγο. Δεν ήρθε κάποιος να μας ανοίξει. Βγήκαμε μόνοι μας.

Έξω περίμεναν οι επόμενοι τέσσερις θεατές. Ο καθένας σε μια καρέκλα βυθισμένος στις δικές του σκέψεις. Η μηχανή του ποπ κορν σβηστή. Η αίθουσα αναμονής άδεια γεμάτη αφίσες από ταινίες που πρόκειται να προβληθούν. Μακάρι να προλάβουμε την επόμενη ταινία.

Ελένη Κόντη