«- Μα τι συμβαίνει; 
- Χειροκροτήματα είναι. Αυτό σημαίνει ότι η μουσική άρεσε πολύ στον κόσμο". 

Δεν το πίστεψα ποτέ. Οι άνθρωποι σιωπούν προσωρινά. Στις άλλες τέχνες αυτό δε γίνεται. Τα βιβλία δεν υπολογίζονται, είμαστε μόνοι μας ούτως ή άλλως. Στο σινεμά είμαστε μαζί, αλλά η μηχανή των λέξεων λειτουργεί. Αν όμως τους βάλεις μπροστά σε έναν πίνακα ή γλυπτό, μια πυραμίδα, δεν κρατιούνται: λογοδιάρροια. 

Στα μουσεία δεν πηγαίνω πια, είναι πολύ γελοία. Έρχονται κατά ομάδες με μία ξεναγό: φλύαρη αστή που επιμένει ακόμα "να είναι χρήσιμη στην κοινωνία", πατημένα τα πενήντα. Ή έρχονται ανά ζεύγη, και αυτό είναι χειρότερο. Ο κύριος έχει αγοράσει το βιβλιαράκι στην είσοδο και το διαβάζει μεγαλοφώνως προς επιμόρφωση της συζύγου του. Ή ο νεαρός παίρνει ύφος περισπούδαστο για να επισημάνει στη φιλενάδα του: "Τι υπέροχο μπλε, δεν συμφωνείς;" Και πάει λέγοντας. Όλοι τους. Μιλούν και δεν βλέπουν τίποτα. 

Εδώ, δεν ακούν τίποτα, αλλά τουλάχιστον είναι υποχρεωμένοι να το βουλώνουν. Μόνο και μόνο εξαιτίας των συνθηκών της συναυλίας. Όχι στο σπίτι τους, βέβαια. Αντί να δίνουν πρόσβαση στη σιωπή, αντί να χαραξουν το μονοπάτι που οδηγεί εκεί, η μουσική τους χρησιμεύει για να κλείνουν τρύπες. Φόντο. Ηχητικό φόντο. Κουκούλι. Μήτρα. Φαΐ. Τσιγάρο. Δεν ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους κι ανάβουν τσιγάρο. Μερικές φορές, την ίδια στιγμή, αφηρημενοι, ανάβουν και δεύτερο• η ένταση δεν είχε μειωθεί αρκετά με το πρώτο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε το μυαλό μας, υπάρχει σαν απειλή ενός μεγάλου αγεφύρωτου κενού, ανοίγουμε λοιπόν το ραδιόφωνο. Μερικές φορές επιχειρούμε να το ανοίξουμε ξανά, ενώ υπάρχει ήδη ο θόρυβος του φόντου. Δεν έχει γεμίσει ακόμα καλά η τρύπα, όχι, όχι δεν έχει βουλώσει εντελώς. Βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο με φίλους και ξαφνικά δεν βρίσκουμε τίποτα να πούμε. Γρήγορα! Το ραδιόφωνο. Λίγη ρέγκε. Αυτό μας ξαναφέρνει κοντά. Κινδυνεψαμε να κλειστεί ο καθένας στην προσωπική του παράνοια. Τώρα μπορούμε να χτυπουμε το πόδι μας μαζί, αυτό δείχνει ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. 

Στα αεροδρόμια, το ίδιο. Ιδιαίτερα εκεί δεν θα έπρεπε να αισθανθούμε οτιδήποτε. Χωρισμούς, ανταμώσεις, ρήγματα που μπορεί να ανοίξουν ανάμεσα σε γονείς κι εραστές, στιγμές αμφιβολίας, σύγχυσης, όχι, όλα αυτά ξανακολλάνε με κόλλα Βιβάλντι διασκευασμένη για σαξόφωνο και ηλεκτρονικό μουσικό όργανο, φιλτραρισμένη από το μεγάφωνο των αφίξεων και των αναχωρησεων.»

Nancy Huston, Οι παραλλαγές Γκόλντμπεργκ, μτφρ. Ειρήνη Τσολακέλλη, εκδ. Άγρα.