Ποιος το 'πε,
ποιος το όρισε
ότι τα μοιρολόγια είναι των γυναικών μονάχα;
Να κλάψω θέλω,
και το δάκρυ να ξεπλύνει την ψυχή μου.
Μα δεν πρέπει.
Να ουρλιάξω θέλω.
Και να σπάσει η φωνή
τις πέτρες που έχουν χτίσει την καρδιά μου.
Πολλές οι πέτρες, πάμπολλες, καθένας κι από μία.
Πέτρα και συνήθεια,
πέτρα και έθιμο.
πέτρα και προσταγή,
πέτρα και χρέος,
πέτρα και συμμόρφωση.
Πολλές μα μία.
Μονολιθιά.
Και πάνω της να 'χουν σκαλίσει οι καιροί
τις εντολές τους:
"Έτσι το 'χουμε εδώ".
"Πάππου προς πάππου".
"Τα έθιμα έχουν το λόγο τους,
και λογική αν δεν έχουν".
"Εμείς έτσι το βρήκαμε κι έτσι θα τ' αφήσουμε".
"Εμείς"... Αυτοί δηλαδή. Όχι εγώ.
Εγώ θέλω να ουρλιάξω.
Μα δεν πρέπει.

Παντελής Μπουκάλας, Μηλιά μου αμίλητη, Ένας λόγος σε έξι φωνές, εκδ. Άγρα.