«Μια βραδιά μπήκα σε ένα κέντρο για να ακούσω λίγη μουσική. Έπαιζε εκεί ένας φλαουτίστας που αργότερα έμαθα πως ήταν ο καλύτερος της Γιουγκοσλαβίας.

Εκείνο το βράδυ η μουσική και η έκφραση αυτού του ανθρώπου με είχαν μαγνητίσει. Σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος του. Του ζήτησα να μου παίξει το «Body and Soul». Χαμογέλασε. Άφησε το φλάουτο κι έπιασε το σαξόφωνο.

Οι νότες που ξεχύθηκαν μαζί με το χαμόγελό του, που είχε καρφωθεί πάνω μου, μου θύμιζαν αιώνια Άνοιξη. Τα μάτια του κοίταζαν την καρδιά μου. Ήμασταν πια δυο φίλοι. Κι ας μην είδα ποτέ ξανά τον φλαουτίστα Μίλαν Στογιάνοβιτς. Άλλωστε δεν χρειαζόταν να τον ξαναδώ. Δεν νομίζω ότι θα είχαμε τίποτα παραπάνω να πούμε οι δυο μας. Τα είχαμε ήδη πει όλα.

Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Είναι μια αδερφοσύνη. Ο μόνος τρόπος συνεννόησης. Κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε. Να το θυμάσαι, φίλε μου.»
Παύλος Σιδηρόπουλος
27 Ιουλίου 1948 – 6 Δεκεμβρίου 1990