Περάσαν μήνες
Που’γραφα για σένα
Για κείνη την όψη
τη λυτρωτική σου
Που ξύπναγε
πρησμένη από έρωτα
Με νότες τζαζ
Που θύμιζαν κάποια
Που ποτέ δεν κατάλαβα
Με κούπες καφέ
Που σπανίως σου άρεσε
Σαν καθετί
Γύριζαν γύρω δίσκοι πικ απ
Του μυαλού μου
Οι φορές που ευχήθηκα
Να σταματήσει
να με γδέρνει η βελόνα
Κι άλλες πόσες
Που ικέτευσα
Να μείνει η χαραγή
στην πλάτη
Ως απόδειξη έρωτος
ηδονικής νύχτας
που ξημέρωσε ιδρωμένη
Απ’την αυγουστιάτικη ζέστη
Και όρμησε
Στη δίπλα θάλασσα
Να σβήσει
Την πλάνη του πάθους.
Μπας και μείνει
Κάτι από αγάπη.
Και έμεινε.

Κάτι.

Ευχαριστούμε την αναγνώστρια της σελίδας μας Ειρήνη Βακάλογλου, που μοιράστηκε το ποίημά της.