📸: Μάρα Μπολανάκη

Θα ήθελα έναν ήλιο 
που όταν ανατέλλει 
να μας ζεσταίνει και τους δυο...
Να μην μας χωρίζει η σκιά εκείνου του παράταιρου βράχου,
παρά στο πιο σκιερό δέντρο,
να γινόμαστε οι ρίζες πλεγμένες 
και στα κρινάκια,
τα πέταλα του ίδιου άνθους...
Να ανασαίνουμε μαζί τη ζωή. 


Θα ήθελα να ήμασταν πουλιά,
γλάροι λευκοί,
είτε κοράκια, 
με μαύρα, μεταξένια φτερά, 
δεν έχει σημασία το χρώμα...
Το ερωτικό τραγούδι μας
 να ενώνει τους ανθρώπους 
που κοιμήθηκαν χώρια 
ο ένας απ’ τον άλλον. 

Θα ήθελα ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα,
με μια αυλίτσα ασπρισμένη,
τα κουρασμένα άκρα μας να λιάζουμε
και να φυτέψουμε 
τον δικό μας βασιλικό 
στον γαλάζιο τενεκέ.  
Και όταν βραδιάζει, 
ο ένας να ανησυχεί για τον άλλον
και να σταυρώνει την αυλόπορτα,
πριν στην γωνιά του δρόμου να χαθεί. 

Θα ήθελα...
πόσα ακόμα θα ήθελα,
απλά μα και μεγάλα.

Μα είναι κρίμα 
που δε με ρώτησες ποτέ...
και η σκιά απλώθηκε ανάμεσά μας,
το κρινάκι μαράθηκε, 
κι εκείνο το σπίτι, 
δεν κατοικήθηκε ποτέ.

Το σπίτι - Μάρα Μπολανάκη