📸: @geo_hat

“…Στην Ελλάδα, στα χωριά βλέπεις πάντα άσπρους τοίχους, γαλάζιες πόρτες και πάνω σε ένα ξεχαρβαλωμένο σκαμνί μία μαύρη γριά που χωρίς χαμόγελο κοιτάζει ποτέ εσένα και πότε τα ακατανόητα βάθη της ζωής της. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν φοράει μαύρο φόρεμα ή φούστα και μπλούζα. Το κεφάλι της είναι τυλιγμένο σε ένα μαύρο κεφαλομάντιλο, τα πόδια, μαραμένα, σαν της κατσίκας, μέσα σε μαύρες κάλτσες, αν και στραβά, τη στηρίζουν γερά. Και τα χέρια της στηρίζονται: πάνω σε ένα μπαστούνι ή μία γκλίτσα. Αυτή, επομένως, πρέπει να είναι η παράδοση. Πόσους αιώνες κάθονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Και σε ποια ηλικία αναμένεται να αλλάξουν ρούχα και να περάσουν από το συνηθισμένο, πολύχρωμο ντύσιμο στο μουντό μαύρο, απαρνούμενες για πάντα τη ζωή και τη θηλυκότητα τους; Σκέφτηκα πως ίσως αυτό να ήταν μία παρατεταμένη χηρεία που είχε περάσει σε έναν εν ζωή θάνατο…”

Τατιάνα Τολστάγια, Αιθέριοι κόσμοι, μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Loggia.