Ο Μιχάλης Ανδρέου απέσπασε το 1ο βραβείο στον 5ο Διαγωνισμό ποίησης U Write για το ποίημα του με τίτλο «το όνειρο ενός μικρού κοχυλιού». Σας παρουσιάζουμε το έργο και στη συνέχεια το βιογραφικό σημείωμα του ποιητή.

Πίνακας της Γιώτας Ζαπάντη

Το όνειρο ενός μικρού κοχυλιού

Μέσα στης θάλασσας το μπλε, ένα μικρό κοχύλι,

με τα χλωμά φαντάσματα των ναυτικών μιλούσε.

Μαζί μ’ αυτούς σαλπάριζε σε κάθε τους ταξίδι,

μέσα απ’ τα λόγια τους νοερά και τους ακολουθούσε.


Τού ’λεγαν για τα αμέτρητα αστραφτερά λιμάνια

που είχαν δει χτενίζοντας τα πέλαγα του κόσμου.

Για τις χρυσές ακρογιαλιές, τα μαγικά ποτάμια,

τις νύχτες που φορούσανε το άρωμα του δυόσμου.


Για τα φθινοπωριάτικα, του λέγανε τα φύλλα,

που πέφταν από τα κλαδιά σαν μπρούτζινη βροχή.

Για του καπνού τη μυρωδιά, απ’ τα καμένα ξύλα, 

που τόσο αγκάλιαζε ζεστά την χιονισμένη γη.


Τού ’λεγαν για της Άνοιξης τα δροσερά λουλούδια,

που πίναν απ’ τα χείλη τους οι μέλισσες το μέλι

Και για τον Ήλιο που κρυφά πέταγε απ‘ τα παντζούρια, 

μέσα στα σπίτια τα κλειστά τα φωτεινά του βέλη.


Για τις γοργόνες της στεριάς, τους στοιχειωμένους φάρους, 

για του ανέμου τη βουή, του δειλινού το χρώμα.

Το σφύριγμα των καραβιών που φεύγουν με τους γλάρους, 

του ’λεγαν τα φαντάσματα κι άλλα πολλά ακόμα.


Και το κοχύλι θαύμαζε αυτές τις ιστορίες

και ρώταγε τους ναυτικούς, άμα κι αυτό μπορούσε, 

να βγει για λίγο στην στεριά, να δει τον έξω κόσμο.

Γελούσανε οι ναυτικοί κι αυτό μελαγχολούσε.


Μια νύχτα ονειρεύτηκε πως ήταν χελιδόνι

και το πρωί σαν ξύπνησε, είπε πως θα πετάξει.

Σαν ταξιδιάρικο πουλί στου ανέμου το τιμόνι, 

μια την απανεμιά να βρει μια τ’ ανεμοθαλάσσι


Δύο πελώρια φτερά έκλεψε απ’ τ’ όνειρο του,

τα φόρεσε και άρχισε να τα κουνάει δειλά.

Πέταξε κι έφυγε μακριά πολύ απ’ το βυθό του 

και από τότε οι ναυτικοί δεν το  ’δανε ξανά.

Βιογραφικό σημείωμα

Μιχάλης Ανδρέου

Γεννήθηκα στις 17 Μαρτίου του 1973 στην Αθήνα. Σε ηλικία 4 χρονών χάνω τον πατέρα μου και λίγο πριν κλείσω τα 9, τη μητέρα μου.

Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος και η μητέρα μου νοικοκυρά. Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να γίνω ζωγράφος, εφευρέτης, ποιητής. Από το 1994 δουλεύω σε εταιρία πετρελαιοειδών. Το 2001 πέρασα στο τμήμα κοινωνικής πολιτικής και κοινωνικής ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, δουλεύοντας ταυτοχρόνως. Γράφω ποιήματα και στίχους από την εφηβεία μου. Τον Οκτώβριο του 2014 εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «26 σκαλοπάτια πιο κοντά στον ουρανό» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Από το 2020 συνεργάζομαι με τη μουσικοσυνθέτρια Γιώτα Ζαπάντη με την οποία έχουμε γράψει ως τώρα περίπου 60 τραγούδια. Εκτός από την ποίηση και τη στιχουργική, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, τη δημιουργία κολλάζ και την υποκριτική. Έχω γράψει ένα παραμύθι με τίτλο «Το παραμύθι της Ανθούλας», το οποίο δεν έχει εκδοθεί. Λατρεύω τη μαγειρική, το καλό φαγητό, την καλή παρέα και το περπάτημα.

Το ποίημα «Το όνειρο ενός μικρού κοχυλιού» γράφτηκε τον Μάρτιο του 2001.
Είναι η ιστορία ενός κοχυλιού που ζει στο βυθό της θάλασσας και συζητάει με τα φαντάσματα των νεκρών ναυτικών, οι οποίοι του διηγούνται τις περιπέτειές τους από τα ταξίδια που έκαναν όταν ήταν εν ζωή, περιγράφοντάς του παράλληλα τον εκτός βυθού κόσμο. Έναν κόσμο που το κοχύλι δεν γνώρισε ποτέ, αλλά τόσο πολύ αγάπησε μέσα από τις ιστορίες των ναυτικών, που έγινε για εκείνο, όνειρο ζωής να τον γνωρίσει. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, σε όλα τα εμπόδια και στον χλευασμό των φαντασμάτων, το κοχύλι αντέταξε την αγάπη, το πείσμα και την πίστη, για να φτάσει κάποτε στην πραγματοποίηση του ονείρου του…
Το όνειρο ενός μικρού κοχυλιού είναι η ιστορία κάθε ανθρώπου που παλεύει για τα όνειρά του, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, σε όλα τα εμπόδια και στον χλευασμό των «φαντασμάτων» του και αντιτάσσει την αγάπη, το πείσμα και την πίστη για να φτάσει κάποτε στην πραγματοποίηση του ονείρου του…
Όταν έγραφα αυτό το ποίημα, το κοχύλι ήμουν εγώ.
Κι ακόμα είμαι…

«Το όνειρο ενός μικρού κοχυλιού» το έχει μελοποιήσει
η μουσικοσυνθέτρια Γιώτα Ζαπάντη.
Η ίδια έχει φιλοτεχνήσει και τον πίνακα που συνοδεύει το ποίημα.