Ο Γιώργος Εμμανουήλ Καλογερόπουλος κατέκτησε την δεύτερη θέση στον 5ο Διαγωνισμό Ποίησης U Write με το ποίημα του ”Η Λιακάδα”.  Ακολουθεί το έργο, και στη συνέχεια ένα σύντομο σχόλιο του ποιητή.

Η Λιακάδα

Μια φορά κι έναν καιρό
Σε λεκάνη με αφρό
Μάτσο ασπρόρουχα, μπουγάδα
Έπλενε η κυρά Λιακάδα

Με σαπούνι Μασσαλίας
Και αισθήματα φιλίας
Έτριβε αγκομαχώντας
Κάπως φάλτσα τραγουδώντας

«Έλα άσπρο περιστέρι
Έλα, πιάσε μου το χέρι
Κι από τ’ άσπρα σου φτερά
Άσπρισέ μου τα λερά»

Με τα χέρια ζαρωμένα
Μουλιασμένα και βρεμένα
Με αλισίβα και χλωρίνη
Το λευκό είχε ευθύνη

Τη φωνάζανε Λιακάδα
Η καλύτερη μπουγάδα
Όλα τ’ άπλυτα της πόλης
Του χωριού, της φύσης όλης

Και ποτέ της δεν ρωτούσε
Από τη δουλειά της ζούσε
Όλη μέρα μες στη σκάφη
Μέχρι που είπε πια «νισάφι»

Και μια μέρα η Λιακάδα
Όπως άπλωνε μπουγάδα
Δίνει μια και το σεντόνι
Το διπλώνει σαν κορδόνι

Στον λαιμό της το περνάει
Και στροφές εφτά γυρνάει
Κι όπως πνίγεται γελάει
Βραχνιασμένη τραγουδάει

Κι ο λεκές απ’ την καρδιά της
Οι φωνές απ’ τα παιδιά της
Γίνονται ένας ποταμός
Άσπρος, άδικος χαμός

Κι όλοι πια αναρωτιούνται
Και αμήχανοι κοιτιούνται
Άλλη πλύστρα που θα βρούνε
Να τους πλένει ότι κι αν πούνε

Ακολουθεί μια σύντομη συνέντευξη με τον κ. Καλογερόπουλο.

Η λιακάδα χαρακτηρίζεται από μια σκοτεινή γραφή. Πιστεύετε πως η τέχνη επιδρά περισσότερο αν έχει μια όχι και τόσο φωτεινή πλευρά ;

Η “Λιακάδα”  παρόλο που   έρχεται από φως, όντως έχει μια σκοτεινή   απόχρωση.  

Η επίδραση που είχε σε μένα όταν την έγραφα   ήταν  λυτρωτική καθώς προσπαθώ να  χρησιμοποιώ  τον λόγο και γενικά την τέχνη ως μέσο μετασχηματισμού των σκοτεινών μου στιγμών, αισθημάτων και Ερεθισμάτων.

Πιστεύω λοιπόν  Ότι η Τέχνη εχει πάντα  σημαντικότερη επίδραση  όταν  έρχεται από ένα μέρος Αλήθειας  που πότε  στο φως και πότε στο σκοτάδι ακολουθεί την ίδια Τη Ζωή. 

Από πότε ασχολείστε με τη γραφή και τί σας ώθησε προς τα εκεί;

Από πολύ μικρός  αγαπώ την γραφή και το διάβασμα  τα λόγια, τους στίχους τις συζητήσεις… δεν ξέρω πότε ξεκίνησα ακριβώς  να γράφω, από τότε που θυμάμαι πάντως τον εαυτό μου  μ’ένα μολύβι κι ένα χαρτί στο χέρι, με γραφομηχανές και μετέπειτα με το άχαρο κινητό με θυμάμαι.   

Ή μ΄ένα βιβλίο ή μέσα στα τραγούδια.  Ίσως μια μοναχικότητα που μου’τυχε να με ώθησε σ΄αυτήν την διαρκή αναζήτηση επικοινωνίας.