Μόνο στις χαρές μαζί,
-Δεν ορκιστήκαμε έτσι-
το αρνούμαι…
Πως τα χαμόγελα τα υποδεχόμαστε ως κάτι φυσικό
μα το σκοτάδι όχι,
θέλουμε πεισματικά 
να το αποσιωπήσουμε...
Τρέχει ο καιρός και όσα ήταν εύκολα κι έρρεαν σαν νερό
βαλτώνουν τώρα,
δες στο χέρι μου τις ρωγμές του χρόνου 
και το χάδι βάλσαμο, 
πια χάθηκε κι εκείνο.

Μα κι εγώ δεν είμαι πια το αθώο κορίτσι, 
που κρατάει σφιχτά στα λεπτά του δάχτυλα την άμμο,
παρά την αφήνω ελεύθερη να γλιστρά
και να χώνεται παντού,
να οχλεί την επίπλαστη ησυχία σου.

Πονάει η αλήθεια, 
αγωνίζομαι να σου την πω κρατώντας τα μάτια μου ανοιχτά κι ας αποστρέφεις το βλέμμα. 
-Μα κλαίνε οι άνθρωποι όταν πονούν-


Άκου λοιπόν, 
Η αγάπη δεν είναι αυταπόδεικτη.
Πεθαίνει κάθε φορά που κρύβεις την αλήθεια, 
Πεθαίνει κάθε φορά που την αφήνεις μόνη,
Πεθαίνει κάθε φορά που την απαξιώνεις,
Πεθαίνει κάθε φορά που τη δέχεσαι,
μα δεν την προσφέρεις...
Μόνο στις χαρές,
δεν είναι αγάπη!

Χωρίς τις τρανές λύπες,
Χωρίς τις ανησυχίες,
Χωρίς την συμπόνια
προς τον άλλον 
και την αψάδα του.
Το για πάντα μαζί, 
δεν σημαίνει 
να μεγαλώνουμε χώρια.

Δεν ορκιστήκαμε έτσι,
το αρνούμαι…
Αρνούμαι - Μάρα Μπολανάκη