Η αυγή
Εσένα σε θαυμάζω
και θα σου πω γιατί.
Τσαλάκωσες το παρελθόν σου σαν χαρτί
και το πέταξες χωρίς καμία ενοχή.
Γιατί είδες τι συνέβη
όταν ο ήλιος έδυσε
μα ποτέ δεν βγήκε η αυγή.
Οπότε τη ζωγράφισες με μολύβι και χαρτί.
Αυτό ίσως να δούλεψε,
πρωτότυπο πολύ.
Αντάλλαξες την γαλήνη σου
για μια οικογένεια καλή.
Πήρες στους ώμους σου φορτίο
όλα τα θρίψαλα της γης,
με τις τύψεις της να ξεχυλίζουν σα ποτάμι
όταν δεν ξύπνησε νωρίς.
η αυγή αναμάρτητη δεν ήτανε,
παρέσυρε έρωτες και δαίμονες μαζί,
ενστερνίστηκε την έπαρση
ως μια γνώριμη φωνή.
δικό της μελημα δεν ήτανε,
να κολλήσει τις ρωγμές,
αλλά μια σταγόνα συμπόνιας εφάνθη
κάτω απο του τρένου τις ράγες.
κι ενώ είδες τι συνέβη
όταν ο ήλιος έδυσε μα ποτέ δε βγήκε η αυγή,
τη συγγνωμη της γλυκά αποδέκτηκες
γιατί στ’ αλήθεια προσπαθεί.
Βιολέτα-Ιωάννα Μενεξέ
