Φωτογραφία και κείμενο του Άρη Αποστολάκη
{αφιερωμένη σε ό,τι μας έφυγε… και δεν προλάβαμε να πούμε ένα ακόμη Σ´αγαπώ ή Σ´ευχαριστώ}…
Ξέρεις τί μου λείπει περισσότερο; Η σιωπή σου. Ναι, αυτή η εκνευριστική σιωπή σου που τάραζε την δική μου ταραχή. Στεκόσουν εκεί, μαζί με την δεδομένη σου σιωπή για μέρες, για μήνες, για χρόνια μη σου πω… Και ξαφνικά… τα είπες όλα. Λες και μάζευες λαθραία τα ανείπωτα του κόσμου και τα δίπλωνες, μπας και χωρέσουν σ’ αυτά που δεν θα ‘παιρνες ποτέ μαζί σου. Αχ βρε {άνθρωπε}. Πώς τα χώρεσες αυτά τα γράμματα σε μια σειρά, μου λες; Ακόμα αναρωτιέμαι. Τα είπες όλα… ΦΕΥΓΩ….
υ.γ. 1: Αφήνω τις αγκύλες ανοιχτές… για να βάλει ο καθένας το όνομα εκείνο που θέλει και έχει μέσα του. Για τους δικούς του λόγους, τους πιο προσωπικούς…
υ.γ. 2: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη ένα δειλινό στο Σούνιο (όχι τυχαία)
