Ποίημα/Φωτογραφία: Άννα Τσίγκανου
Έρχεται η στιγμή που
τα δάκρυα - υδάτινοι ακροβάτες μεταξύ πόνου και οργής, κρύσταλλοι μη αργυρώνητης αλήθειας, στάλες αντίστροφης μέτρησης προς το "φως" -
σφαίρα μαντικής διάφανη θα γίνουν,
υπαίτιους και συνέπειες να υποδείξουν,
φωνές απύθμενης αυθάδειας κι αισχύνης να βουλώσουν,
νεκρών βοή να αναπαραστατήσουν.
Το δικό μας κλάμα ας ξεπλύνει τις δικές τους μαύρες ψυχές. Ας ποτίσει το μέλλον της χώρας που αυτοί εγκληματικά αμέλησαν να γεννήσουν.
Επόμενη στάση: Κράτος-Ασφάλεια-Ευθύνη.
