Ξημέρωσε μία νέα εποχή!
Η τεχνολογία κυβερνά τη σύγχρονη ζωή…
Χάθηκε, λένε όλοι, η ανθρώπινη επαφή…
Πόση υποκρισία κρύβει η ανησυχία αυτή…
Η ανθρώπινη επαφή έχει μέσα στους αιώνες εγκλωβιστεί…
Εποχή την εποχή…
Στιγμή τη στιγμή…
Τίποτα δεν θυμίζει να’ χει ουσία πραγματική…
Μέσα στην ψευτιά…
Μέσα στην υποκρισία…
Βαπτίσαμε επαφή κάθε ανάξια επικοινωνία.
Κρύφτηκε, έτσι, η αληθινή ανθρώπινη επαφή.
Μήπως κανείς ως παιχνίδι το αντιληφθεί κι αρχίσει να την αναζητεί.
Έστω από εγωισμό… ώστε νικητής να στεφθεί.
Όμως ο καιρός περνά…
Μένει κρυμμένη, μοναχή…
Την αναζητά, άραγε, κανείς πραγματικά;
Βγαίνει στο σεργιάνι, παρηγοριά αναζητά.
Τη βρίσκει σε ένα παιδί…
Μέσα σε έναν ενήλικα έχει εγκλωβιστεί…
Από φόβο μην εκτεθεί, επιλέγει στο σκοτάδι μέσα να βυθιστεί.
Νιώθει ανάξιο να αγαπηθεί.
Φοβάται μήπως το είναι του δεν εκτιμηθεί…
Επιλέγει στον εαυτό του να κλειστεί.
Πληγωμένο…
Εγκλωβισμένο…
Κι όμως νιώθει έτσι πιο προστατευμένο…
Το προτιμά από την ανθρώπινη επαφή που έχει βιώσει.
Τότε κατάλαβε η ανθρώπινη επαφή, γιατί κανείς πια δεν την αναζητεί.
Την ψυχή του θα πρέπει κάποιος να επιτρέψει να εκτεθεί.
Δεν μπορούσε από κανέναν κάτι τέτοιο να αιτηθεί!
Η ανθρώπινη, λοιπόν, επαφή πολύ πριν την τεχνολογία είχε χαθεί.
Οι φόβοι…
Το ψέμα…
Η υποκρισία…
Την ανάγκασαν να εξαφανιστεί.
Όμως, κατηγορήστε ελεύθερα τη νέα εποχή…
Καλύτερα για όλους μας να φταίει για όλα αυτή…
