Σ’ εκείνο το σπίτι που έκτισες,
το άσπρο με τα μπλε παράθυρα
και το φανάρι,
που μαζεύτηκαν τριζόνια, ένα καλοκαίρι
και σ’ αποκοίμησαν…
Ναι, σ’ εκείνο στην άκρη του δρόμου,
με τα μεγάλα όνειρα
και τα γερμένα δέντρα
…
Δεν υπάρχει κανείς,
ψέματα σου είπαν.
Και το αναμμένο φως
είναι η αντανάκλασή σου,
που λαμπυρίζει
στο μελαγχολικό γυαλί.
Τι κι αν στο υποσχέθηκαν
σε τόσα νανουρίσματα,
σε τόσα παραμύθια,
πως θα βρεθούμε τάχα σ’ ένα σπίτι σαν κι αυτό
κι αγκαλιασμένοι θα αγναντεύουμε
το πέλαγος…
Γεράσαμε μονάχοι τελικά
και η μοναξιά μας σιγοκαίει την ψυχή,
σε κύματα που σπάνε πάνω σε βράχια
και σε όνειρα που έσβησε ένα βράδυ
η βροχή…
Artwork: Κατερίνα Μπαμπαλούκα
