Αρχικά ήμασταν πολλοί, μετά όλο και λιγόστευαν οι σκιές στους τοίχους των ετοιμόρροπων σπιτιών. Έπεφταν μια-μια αφήνοντας ένα αυθαίρετο σχέδιο στα κοκκινωπά τούβλα.
Δεν έμαθα πάντα να εκτιμώ την μοντέρνα τέχνη, αλλά λατρεύω να παρατηρώ την αρχιτεκτονική των κτηρίων, την δομή της φθοράς και του πόνου.
Αρχικά ήμασταν πολλοί, μετά όλο και λιγόστευαν οι μορφές στα μάτια των οπλισμένων στρατιωτών. Και οι σφαίρες τους, λιγόστευαν κι αυτές, στολίδια στα κορμιά μας. Μα εμείς τους αγαπάμε.
Αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Μακάρι να μπορούσα να σε πάω εκεί όπου ήμασταν πολλοί. Όλα τα χρώματα, τ’αρώματα της αγοράς, οι μουσικές, η ασφάλεια. Τώρα είναι επικίνδυνα να περπατάς στο δρόμο. Τόσα ντουβάρια από κατεστραμμένα σπίτια, μπορεί να σκοντάψεις.
Των όσων απομείναμε, τα δάκρυα στα μάτια είναι σκουπίδια. Όσοι απομείναμε, καταντήσαμε κουτοί. Κανένας μας δεν βγάζει άκρη σ‘ αυτόν τον πανικό.
Κριστιάν Νίρκα
