Είναι που ό,τι και να πω
γίνεται τόσο δα μικρό
μέσα απ’ το πρίσμα
των ματιών σου.
Και να….
φοβάμαι μη μου μικρύνεις
τ’ όνειρο
και την αγάπη μην ξοδέψεις,
έτσι ανώφελα που σκέφτεσαι.
Γι’ αυτό καθόλου δεν θα σου πω
για τις κρυφές τις αμμουδιές
και την αλμύρα των καλοκαιριών που θα ‘ρθουν χωρίς εσένα,
ούτε για τα λευκά τα βότσαλα
που κάποτε μαζέψαμε,
ενθύμιο μιας ανυπόστατης ζωής.
Τώρα κάθε βράδυ,
ένα ένα τα πετώ,
χωρίς ευχές,
χωρίς το απαλό
κλείσιμο των ματιών,
σαν διάττοντες αστέρες
στο πεζοδρόμιο.
