Γνωρίζεις όμως ότι πρέπει να φανείς δυνατός, ακόμη και αν δεν είσαι. Θα γίνεις. Θυμήσου τί σου έλεγε η μητέρα πριν φύγει… Ο Θεός σου στέλνει δοκιμασίες, γιατί ξέρει πόσο και τί αντέχεις. Αυτό δεν σε παρηγορεί, αλλά επειδή το ξεστόμισε η αγαπημένη σου φωνή το θεωρείς ως (άγραφο)νόμο.

Να χαμογελάς. Με ακούς; Ναι, σου μιλάω. Εγώ είμαι, αυτή σου η ενοχλητική εσωτερική φωνούλα. Το ξέρω ότι σου τη σπάω και ώρες ώρες θέλεις να με εξαφανίσεις, ξεχνάς όμως καρδούλα μου ότι εγώ σε συμπληρώνω, εγώ σε κάνω αυτό που είσαι. Σε προστάζω συνεχώς και κάθε φορά που πάνε τα μάτια σου να αναβλύσουν υγρή ανθρωπιά, περιμένω να ξεσπάσεις και να το βγάλεις από μέσα σου, αλλά αμέσως μετά σε φωνάζω και σε μαλώνω που δεν χαμογελάς.

Γιατί πάντα υπάρχει λύση, ακόμα και όταν το πρόβλημα δεν είναι κλασσικό και μοιάζει ασήμαντο όμως έχει τεράστια αξία μέσα σου!