Η χαμένη τιμή των Φιλολόγων

Η χαμένη τιμή των Φιλολόγων

Αντί να τον αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, ως εκείνο το «μαρμάρινο κεφάλι που μας εξαντλεί τους αγκώνες», όπως το διατύπωσε με ποιητική ακρίβεια ο Σεφέρης, ας τον αναδείξουμε όπως του αξίζει και ας θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τους ευλογημένους θεματοφύλακές του.
Ενός λεπτού σιγή ~                                                     Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ενός λεπτού σιγή ~ Ντίνος Χριστιανόπουλος

Στην ερώτηση "Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;" ταυτίζεται με τον Εγγονόπουλο και απαντά: -Να αγαπώ. Σ' αγάπησαν ποτέ όσο αγάπησες εσύ; -Μιάμιση φορά μου έχει συμβεί.
Πάντα λοιπόν ασχολιόσουν με δύσκολα και πολύπλοκα πράγματα και δεν έμαθες τίποτε για τα απλά;

Πάντα λοιπόν ασχολιόσουν με δύσκολα και πολύπλοκα πράγματα και δεν έμαθες τίποτε για τα απλά;

"Μέσα σου έχεις δύο λύκους" του λέει. "Ο ένας είναι το Κακό : ο θυμός, η ζήλια, η αλαζονεία, η κατωτερότητα, η αδιαφορία, η αδράνεια, ο εγωισμός. Ο άλλος είναι το Καλό : η προσφορά, η ελπίδα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ευγένεια. Ο εγγονός τον άκουγε προσεκτικά. Στο τέλος τον ρώτησε : "Παππού ποιος λύκος θα νικήσει; Και ο παππούς του απάντησε : "Αυτός που θα ταΐζεις περισσότερο".
“Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι.       Πάντα από μακριά να σ’ αγαπώ..”  Γιώργος Σεφέρης

“Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι. Πάντα από μακριά να σ’ αγαπώ..” Γιώργος Σεφέρης

Η αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου σε όλους εμάς, μας ξυπνά από το ναρκωτικό της "συνήθειας" που υπνωτίζει τις αισθήσεις, αδρανοποιεί την επιθυμία και βάζει τη ζωή σε σίγαση.
~ You may say i’m a dreamer but i’m not the only one ~  John Lennon

~ You may say i’m a dreamer but i’m not the only one ~ John Lennon

Σε τι θα ωφελούσε να γίνω ένας απλός αναμεταδότης της ασχήμιας, με το δικαιολογητικό ότι υπάρχει στην πραγματικότητα;
“Η ζωή του είχε κυλήσει στην τροχιά των μαχαιριών”

“Η ζωή του είχε κυλήσει στην τροχιά των μαχαιριών”

Ανάγκη επιβίωσης ή πίστη στην ταυτότητα; Tο πρώτο αναιρεί το δεύτερο ή και τα δύο συμπορεύονται αθόρυβα; Η εξορία διαγράφει αυτόματα στιγμές από τη μνήμη, την πατρίδα, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, το "εγώ" μας; Το πραγματικό εμποδίζει το φανταστικό; Πάντα δεν υπάρχει η ανάγκη για όνειρο, όραμα και ταξίδια μνήμης;