Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα

Κάτι μου φταίει. Κάτι με καίει ενώ κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ. Δεν μ’αφήνει. Γιατί; Κάτι μου φταίει στο σκοτάδι.

Αλλά είμαι αθώος. Δεν φταίω σε τίποτα. Τα κάνω όλα σωστά.

Είμαι υπάκουος, είμαι καλός, είμαι ό,τι μου ζητάς να γίνω. Δεν ενοχλώ, δεν μανουριάζω, δεν αντιλέγω. Ποτέ! Συνήθως περπατάω σκυφτός. Δεν σε κοιτάω στα μάτια επειδή είμαι δειλός. Τινάζομαι με το παραμικρό!

Φοβάμαι!

Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα

Κοίτα! Βγες στο μπαλκόνι στο δρόμο σε μια παραλία. Κοίτα το κύμα! Έτσι που σκάει στην άμμο και σπάει. Έτσι που πέφτει στον βράχο πριν γίνει αφρός ακούς έναν ήχο: ένα μεταλλικό θρόισμα, σαν ένα παράπονο. 

Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα 

Μου την σπάνε τα σύννεφα. Εκείνα τα πυκνά σύννεφα που κρύβουν τον ήλιο.

Με ποιο δικαίωμα! Στερούν το φως με μια γκρίζα αλαζονεία. Με ποιο δικαίωμα!