«Ησύχασε τώρα»
με αποσιωπητικά.
Δεν υπάρχει ένα παραμύθι,
για ένα κορίτσι που φίλησε τον πρίγκηπα
και δεν ξύπνησε ποτέ.
Δεν υπάρχει ένα νανούρισμα,
για ένα βρέφος που κλαίει
τη νεκρή μητέρα του.
Κι άλλωστε πώς να στο αφηγηθώ…
Δεν θα έβρισκα τα λόγια.
Μα η ώρα πέρασε
και ίσως πρέπει να σου πω
πως πάλι δεν προλάβαμε,
πάλι μας παραπλάνησαν τα τέρατα
και το κορίτσι έφυγε,
το αστέρι έσβησε
και ούτω καθ’ εξής.
Μα το πιο θλιβερό απ’ όλα,
δεν ήρθαν τα ύστερα του κόσμου
κι ο ήλιος θα ανατείλει απ’ το ίδιο παράθυρο.
Κοιμήσου τώρα
στο κρεβάτι σου το παιδικό,
μα είναι που αύριο ξημερώνει νέα μέρα
και φοβάμαι να σε αποχαιρετήσω
έτσι που σε μεγάλωσα,
ανυποψίαστη κι ονειροπόλα…