Αντί να τον αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, ως εκείνο το «μαρμάρινο κεφάλι που μας εξαντλεί τους αγκώνες», όπως το διατύπωσε με ποιητική ακρίβεια ο Σεφέρης, ας τον αναδείξουμε όπως του αξίζει και ας θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τους ευλογημένους θεματοφύλακές του.
Η αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου σε όλους εμάς, μας ξυπνά από το ναρκωτικό της "συνήθειας" που υπνωτίζει τις αισθήσεις, αδρανοποιεί την επιθυμία και βάζει τη ζωή σε σίγαση.