Αυτό που έχω καταλάβει ότι συμβαίνει με τα μικρά περιοδικά
είναι ότι εκεί κάνουν την πρώτη τους δυναμική εμφάνιση κάποια
ταλέντα.
Λέω, αα, ορίστε ένα ταλέντο. Κάτι καλό συμβαίνει εδώ πέρα.
Αλλά αυτό που συμβαίνει τελικά είναι η επανάληψη αυτού του
μηχανισμού.
Το καινούργιο ολόφρεσκο ταλέντο, έχοντας εμφανιστεί δυναμικά,
αρχίζει να δημοσιεύει παντού ποιήματα.
Κοιμάται ή κάνει μπάνιο αγκαλιά με τη γραφομηχανή και βρίσκεται
διαρκώς στο τρέξιμο. Το όνομά του υπάρχει σε κάθε μικρό περιοδικό
από το Μέιν έως το Μεξικό και η γραφή του αδυνατίζει ολοένα
και περισσότερο αλλά εξακολουθεί να δημοσιεύεται. Κάποιος θα
του (ή της) εκδώσει μια συλλογή και τότε θα αρχίσει τις απαγγελίες
ακόμη και στο πιο κοντινό σου πανεπιστήμιο.
Θα διαβάσει τα 6 ή 7 καλά του παλαιά ποιήματα και όλα
τα υπόλοιπα που δεν αξίζουν μία.
Στη συνέχεια εμφανίζεται άλλο ένα «όνομα» σε κάποιο μικρό
περιοδικό. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι αντί να προσπαθούν
να δημιουργήσουν ποίηση προσπαθούν να δημοσιεύουν σε όσα
περισσότερα λογοτεχνικά περιοδικά είναι δυνατόν.
Όλο αυτό καταντάει ανταγωνισμός δημοσιεύσεων παρά δημιουργίας.
Αυτή η διάχυση του ταλέντου συνήθως λαμβάνει χώρα στους
ποιητές οι οποίοι δεν διαθέτουν αρκετή εμπειρία, που δεν έχουν
και τίποτα σημαντικό να πουν.
Δεν γίνεται να γράφεις άμα δεν ζεις και το να γράφεις διαρκώς
δεν είναι ζωή.
.
(Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς)
