Γεμίσαμε «Αν»..
Γύρω μου, αριστερά μου, δεξιά μου, πίσω μου, μπρος μου..
Μονάχα υποθέσεις, ποτέ πράξεις..
Μόνο λόγια..
Γαμημένα λόγια.
Γεμίσαμε αδιάφορους ανθρώπους..
Τους κοιτάς και είναι διάφανοι..
Λες και μπορώ να βλέπω πίσω από δαύτους τις ανθισμένες κερασιές που μοσχοβολούν θύμισες αλλοτινές.
Ανθίζουν κόντρα των καιρών και της ασχήμιας, κόντρα του γκρίζου και εκείνου του χρώματος του απροσδιόριστα μελαγχολικού.
Κείνες οι κερασιές που στέκουν περήφανες στα ορατόρια των μοναχικών ψυχών που σιγοτραγουδούν περαστικές περνώντας από χάμου τους τα βράδια.
Γεμίσαμε «Αν»..
Και ανθρώπους διάφανους, νεκρούς..
Λιπάσματα στις προχειροσκαμμένες γούρνες που προσμένουν λίγο νερό για να ρίξουν ξανά τα αφηνιασμένα φύλλα τους στο χώμα.
Όμορφες κερασιές που γεννιούνται ξανά και ξανά σαν έναν αέναο χορό που κοροϊδεύει τον θάνατο.
Γεμίσαμε «Αν»..
Και ανθρώπους με καρφωμένα χαμόγελα να κοιτούν το άπειρο.
Δημήτρης Δεγαμινιώτης
Πηγή: degaminiotis
